Weblog: 26 November 08 Ode aan de vrouw
Sinds mijn debuutroman Uit verwachting op 8 november j.l. verschenen is, is er iets veranderd in mijn leven. En 'iets' is het understatement van het jaar.
Ik stond niet alleen met mijn hoofd in de kranten en op TV, maar mijn persoonlijke verhaal lag opeens op honderden nachtkastjes, en alleen al die gedachte was zo bijzonder. In tien dagen hebben vijftienhonderd mensen mijn website bekeken en vele lezers, veelal vrouwen, hebben me per email laten weten hoe het boek hen geraakt had.
En misschien is dat wel wat mijn leven het meest veranderd heeft. In deze afgelopen dagen heb ik kennis mogen maken met zoveel prachtige vrouwen.
Vrouwen die excelleren in het 'organiseren' van hun leven; een (leuke) baan, lieve vrienden, met de nodige interessante happenings links en rechts. Soms single, soms getrouwd. Maar vaak met verwachtingen hoe het eigenlijk ook anders zou kunnen. Of hoe ze het anders zouden willen. Vrouwen met teleurstellingen en vrouwen die hun verdriet of gemis krachtig dragen. Maar die dat zelden met hun omgeving delen.
Hun verhalen inspireren mij, het is alsof ik een verlangen voel bij zoveel om nog meer vanuit je hart te kunnen leven, om je baan op te durven zeggen als je er niet gelukkig in bent, om 'sorry' te kunnen zeggen als je iemand onbedoeld pijn hebt gedaan, om een arm om je schouders te kunnen vragen als je je alleen voelt. En om met anderen te kunnen delen als je soms niet tevreden bent met wat het leven je brengt, in plaats van wat je ervan gehoopt had. Want achter al die prachtige, stoere, mooie, succesvolle vrouwen schuilt een verhaal, vaak een verhaal van kwetsbaarheid, het verhaal waarin je je meer meisje voelt dan zelfstandige vrouw. En wat zou het prachtig zijn als we elkaar dat vaker durven laten zien. Zodat we ons in elkaar kunnen herkennen, elkaar kunnen erkennen en daar kracht en inspiratie uit kunnen putten.
Francien schreef me: Ik denk wel eens: misschien hebben mannen hun 'old boys network', maar wij vrouwen hebben ook een (helaas nog wat te onzichtbaar) netwerk van verbondenheid door gedeelde ervaringen.
Ze heeft zo gelijk.
Wij vrouwen hebben, misschien net iets meer dan mannen, de capaciteit om in contact te staan met onze gevoelens en die uit te spreken. In de grote dingen, maar ook in het kleine. Laten we daar nog meer mee doen. Spreek iemand aan, een vriendin of een collega misschien wel en zeg 'ik zie je'.
Deel met mensen wat je ziet, voelt en ervaart. Opdat deze wereld elke dag weer een mooiere plek mag worden om samen in te leven.
